– Nie możesz nikogo oceniać po wyglądzie. To dzięki nam Adidas z marki dla sportowców stał się akceptowalny w sferze kultury – mówił członek kultowej grupy Run D.M.C., za sprawą której but przeznaczony dla koszykarzy stał się obiektem kultu i symbolem mody ulicznej na dziesiątki lat.

W latach 60. Adidas wyrobił sobie markę jako lider sprzętu dla lekkoatletów i piłkarzy. W kolejnej dekadzie ruszył na podbój dynamicznie rozwijającej się koszykówki. Zadanie ułatwiło mu zaprojektowanie rewolucyjnego na owe czasy buta – Adidas Superstar – o niskim profilu, wykończony skórą, z gumowym pokryciem palców kształtem przypominającym muszlę tzw. shelltoe, które stało się jego znakiem rozpoznawczym. oraz podpisanie kontraktu z niejakim Ferdinandem Lewisem Alcindorem, który w nich biegał po parkietach NBA.

Z zawodnikiem Adidas trafił w dziesiątkę, choć ryzyko było spore. Alcindor, choć od zawsze był wielkim talentem, przez wielu uważany był też za odludka, któremu zdarzało się nie panować nad emocjami – stracił 20 pierwszych meczów sezonu 1977-78 po tym, jak złamał rękę w bójce z centrem Bucks Kentem Bensonem. Takich incydentów było więcej.

W 1970 roku przeszedł na islam, zmienił imię i nazwisko na Kareem Abdul-Jabbar, a chwilę wcześniej zdobył swój pierwszy tytuł w NBA. Pięć kolejnych zdobył po przenosinach do Los Angeles Lakers i dołączeniu do drużyny rewelacyjnego rozgrywającego Earvina „Magica” Johnsona.

Abdul-Jabbar to żywa legenda NBA –zdobył sześć pierścieni mistrzowskich, sześciokrotnie wybierano go najbardziej wartościowym zawodnikiem, jest najlepszym strzelcem i trzecim blokującym wszech czasów, a kolejne jego osiągnięcia można by wymieniać przez kilka długich zimowych wieczorów. To dzięki niemu wprowadzony w 1969 roku model Superstar stał się takim hitem. W kilka lat od premiery blisko 75 procent zawodników NBA i akademickiej NCAA biegało w Superstarach, choć wcześniej wydawało się, że do gry w koszykówkę nadają się tylko wysokie buty za kostkę. Swoich idoli naśladowali kibice i szybko but trafił nie tylko do koszykarskich hal w całych stanach, ale i na ulice.

Nieśmiertelność Superstarom zapewnili w latach 80. raperzy z Run-D.M.C., którzy podczas trasy koncertowej występowali w tych właśnie butach, a w 1986 roku trio nagrało numer „My Adidas” poświęcony Superstarom. Wyciągnięte języki, buty bez sznurówek – tak nawiązywali do przestępczej mody.

[youtube height=”315″ width=”420″]http://www.youtube.com/watch?v=dA8DsUN6g_k[/youtube]

– Utwór powstał, bo wielu kojarzyło te buty z dilerami narkotykowymi i przestępcami. My ubieraliśmy się podobnie do tych gości, ale robiliśmy dobre rzeczy. Nie możesz nikogo oceniać po wyglądzie. To dzięki nam Adidas z marki dla sportowców stał się akceptowalny w sferze kultury – opowiadał wiele lat później D.M.C.

Superstary szybko stały się ulubionymi butami raperów, B-Boy’ów, tancerzy breakdance’a. Efekt? Szał wśród młodzieży, miliony sprzedanych butów i pierwszy w historii hip hopu kontrakt sponsoringowy z wielką marką odzieżową. I to w czasach, kiedy za „niewłaściwe” buty można było w niektórych dzielnicach amerykańskich metropolii porządnie oberwać.

W 2011 roku w 25 rocznicę powstania utworu „My Adidas” wypuszczono specjalną, limitowaną wersje Superstarów – w białym kolorze, z czarnymi trzema paskami i górną częścią pięty, rokiem 1986 z boku buta, napisami RUN DMC na wkładce oraz złotym łańcuchem przy sznurowadłach. Tych specjalnych Superstartow powstało 1986 par.